Go Bottom
  • Witaj Gość
RejestracjaRejestracja
« poprzedni następny »
Strony: 1 [2] 3 4 ... 6

Autor Wątek: Muzeum Wojska  (Przeczytany 1882 razy)

28 Maj, 2022, godz.23:15:59
Odpowiedź #15

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Halabarda

Dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność już w XIV wieku. Typowa halabarda ma ok. 2,5-metrowe drzewce z głownią łączącą w sobie elementy trzech broni: topora z jednej strony, haka z drugiej i włóczni pośrodku. Dzięki temu była uniwersalna, mogąc służyć zarówno do cięcia jak i kłucia. Hak był szczególnie użyteczny przeciw kawalerzystom, pozwalając halabardnikowi ściągnąć jeźdźca z wierzchowca. Od XVI wieku była używana przez straż pałacową i miejską. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów albo rycerzy walczących mieczem. Używana w Badenii sporadycznie jako broń paradna.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:19:23
Odpowiedź #16

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Lanca

Lekka broń drzewcowa formacji kawaleryjskich o długości ok. 2,6-2,9 metra (wyjątkowo powyżej 3 m). Lekkie drzewce zakończone było wąskim grotem o długości kilkunastu centymetrów. Tylec zakończony okuciem i strzemiączkiem (do zaczepiania o nogę jeźdźca). Pod grotem zwykle przymocowany proporczyk. Doskonale wyważona, posiadała w środku ciężkości rękojeść oraz temblak służący zawieszaniu lancy na ramieniu i zabezpieczający przed wypuszczeniem podczas walki. Typowa dawna lanca polska wykonana była z jesionowego drzewa impregnowanego smołą.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:22:54
Odpowiedź #17

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Buława

Broń obuchowa, udoskonalona forma kościanej lub drewnianej maczugi. Składała się ze styliska oraz kulistej lub gruszkowatej głowicy. Używana była do rozbijania hełmu przeciwnika. Znak dostojeństwa wojskowego. Popularna broń na wschodzie (starożytny Egipt, Mezopotamia, Indie, Persja, Turcja) i w Europie (na Węgrzech, w Rzeczypospolitej i na Rusi). W Polsce znak urzędu hetmana w XVI-XVIII wieku, później marszałka w XX wieku. Aby podkreślić znaczenie dowódcy często wykonywano je z cennych materiałów i bogato dekorowano

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:24:01
Odpowiedź #18

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Broń Miotająca
Łuk

Jedna z najstarszych broni, znana ludzkości od co najmniej 35 000 lat, choć jej rozkwit miał miejsce w okresie środkowego mezolitu, około 10 000 lat p.n.e. Łuk składa się ze sprężystego pręta lub listwy zwanego łęczyskiem oraz linki łączącej oba końce pręta zwanej cięciwą. Natomiast pociskiem jest strzała, czyli cienki i długi pręt, który jest wystrzeliwany z łuku. Łęczyska łuku są wykonane z elastycznego materiału, który jest w stanie ulegać odwracalnemu odkształceniu poprzez ręczne naciągnięcie cięciwy. Z kolei cięciwa jest stosunkowo cienką (ale nie przesadnie) nierozciągliwą linką, na tyle wytrzymałą, aby nie pękać w momencie prostowania łęczyska po strzale. Sama strzała jest na tyle długa, aby wystawać choć trochę za łęczysko w momencie pełnego naciągnięcia cięciwy.

Łuk na ogół miał ok. 180 cm i zwykle był wykonany z drzewa cisowego, rzadziej z jesionowego. Cięciwa wykonana była z nici lnianych lub konopnych, odpornych na wilgoć. Strzały miały około 90-100 cm i zależnie od przeznaczenia różne groty: do przebijania pancerzy i wnikania między spojenia płyt przeznaczone były groty wąskie, czworokątne. Przy pomocy dobrego łuku można było z ok. 150 metrów, przebić ówczesną zbroję. Na ludzi nieopancerzonych używano grotów płaskich, trójkątnych, ostro rozszerzających się, co uniemożliwiało wyjęcie strzały. Sprawny łucznik mógł wystrzelić średnio 10-12 strzał na minutę, co przy większych oddziałach dawało potężną siłę rażenia. Zmierzch zastosowania łuku nastąpił po rozpowszechnieniu się broni palnej.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:24:40
Odpowiedź #19

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Kusza

Broń wykorzystująca energię sprężystości, składająca się z krótkiego łuku przymocowanego do łoża, w którym umieszczony był mechanizm zwalniający cięciwę i miejsce na pocisk, zazwyczaj krótką strzałę zwaną bełtem. Zasadnicza różnica w użyciu polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy. Cięciwę naciąga się ręcznie, korbą lub lewarem, a dopiero potem strzela, naciskając spust. Kusza jest dużo bardziej niebezpieczną bronią od łuku, gdyż, w porównaniu ze strzałami, wystrzeliwane z niej bełty osiągały większe prędkości i bardziej płaski tor lotu, przebijając każdą zbroję z odległości 150 metrów.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:29:45
Odpowiedź #20

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Broń Strzelecka

Materiał wybuchowy,który nazywany czarnym prochem, wynaleźli Chińczycy. Sposób jego produkcji opisano po raz pierwszy w roku 1045. Z początku proch buł używany do napędzania niewielkich rakiet, które mogły służyć zarówno jako broń, jak i ognie sztuczne. Europejczycy zaznajomili się ze sposobem produkcji prochu w XIII wieku. Dało to początek rozwojowi broni palnej. Jej pomysł pochodził prawdopodobnie od Chińczyków, którzy nie dysponowali jednak odpowiednią technologią, aby wykonywać wymagające precyzyjnej obróbki lufy.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:30:43
Odpowiedź #21

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Wczesne Rozwiązania

Jedna z pierwszych ilustracji prymitywnej armaty znalazła się w dokumentach adresowanych do króla Anglii Edwarda II w roku 1326. Armata, zwana wtedy bombardą, przypominała flakon zamontowany na stole - łożu. Odpalano ją za pomocą rozżarzonego do czerwoności pręta przytykanego do prochu. pociskiem była poczwórna strzała. W tym samym czasie istniały już jednak konstrukcje znacznie zaawansowane technicznie. Przykładem metalowa bombarda strzelająca żelaznymi kulami znana z pewnego dokumentu florenckiego, tak że datowanego na rok 1326.
Ręczna broń palna zaczęła się rozwijać w końcu XIV stulecia. Najstarsze egzemplarze miały lufy z żelaza lub brązu długie na około 30 centymetrów, mocowane do długich żerdzi. Broń trzymano w ręku, a żerdź ściskano pod pachą, tak by zapewnić broni odpowiednią stabilność. W drugiej ręce trzymano rozżarzony lont, sporządzony z długiego kawałka tkaniny nasączonej azotosem potasu, którym zapalano proch przez niewielki otwór. Eksplozja prochu wyrzucała z lufy niewielką kulę.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:31:46
Odpowiedź #22

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Zamek Lontowy

Prowadzenie walki z tlącym się lontem trzymanym w ręku było niewygodne, czasami wręcz niemożliwe. Pod koniec XV wieku wprowadzono do użytku prosty, niemniej jednak dosyć skuteczny mechanizm zapalający, pozwalający wyeliminować te niedogodności. Dźwignię wygiętą w kształcie litery S montowano na sworzniu. Do górnej części dźwigni mocowano tlący się lont. przesuwając dolny koniec dźwigni, doprowadzono do zetknięcia lontu z niewielką porcją prochu umieszczonego w panewce. proch ten zapalając się, powodował eksplozję głównego, umieszczonego w lufie ładunku wyrzucającego pocisk.
następnym etapem rozwoju broni było wprowadzenie spustu zwalniającego dźwignię z lontem. w ten sposób powstał zamek lontowy. Naciśnięcie języka spustowego powodowało odblokowanie mechanizmu zamka i opadnięcie dźwigni z lontem na panewkę z prochem.
Jedną z poważniejszych wad tej konstrukcji była niska odporność na niedogodne warunki atmosferyczne. deszcz mógł zagasić tlące się lonty, mógł też doprowadzić do zamoknięcia prochu w panewce, a to uniemożliwiało oddanie strzału. Proch z panewki mógł być zdmuchnięty przez silny wiatr. Zdarzało się, że kawałki tlącego się lontu spadały przypadkowo na panewkę, doprowadzając do niespodziewanych strzałów. Jednak pomimo wprowadzenia bezpieczniejszych i bardziej niezawodnych rozwiązań, broń z zamkami lontowymi były używane przez ponad sto lat.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:33:27
Odpowiedź #23

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Zamek Kołowy

Obsługa muszkietu z zamkiem lontowym wymagała użycia obu rąk. Wyposażono go w podpórkę oraz kolbę, którą przyciskano do ramienia, co miało stabilizować broń. pierwsze pistolety pojawiły się wraz z wprowadzeniem zamka kołkowego. konstrukcja ta eliminowała lont. zamek kołkowy działał podobnie do współczesnej zapalniczki. Naciśnięcie spustu powodowało obracanie się chropowatego żelaznego koła, trącego o niewielki kryształ pirytu (siarczku żelaza). Skutkiem tego powstawała iskra zapalająca proch znajdujący się w panewce tuż nad kółkiem. Panewkę zasłaniano od góry przesuwaną płytką zapobiegającą wysypywaniu się prochu i chroniącą go przed działaniem deszczu i wiatru.
W broń taką wyposażono w krótkim czasie oficerów. Nabywali ją również bogatsi właściciele ziemscy, używający jej do polowań. zamek kołowy był urządzeniem precyzyjnym, a przez to kosztownym, i dlatego większość prostych żołnierzy wciąż musiała posługiwać się bronią z zamkiem lontowym. Rozwiązanie to było stosowane także później, w pierwszych konstrukcjach pistoletów chińskich oraz japońskich W tym czasie Europa przeszła już na zamek kołowy, a to dzięki niemieckim zegarmistrzom, którzy przestawiali się na wyrób precyzyjnych mechanizmów zapłonowych do broni strzeleckiej.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:34:13
Odpowiedź #24

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Zamek Skałkowy

W końcu XVI wieku pojawiła się nowa konstrukcja - zamek skałkowy. Naciśnięcie języka spustowego powodowało uderzenie kawałka pirytu w metalową płytkę, dzięki czemu powstawały iskry zapalające proch w panewce. Na początku XVII wieku zamek ten został udoskonalony - piryt zastąpiono krzemieniem, a stalową płytę powiększono tak, że zasłaniała panewkę, jednak po naciśnięciu spustu przesuwała się, odsłaniając go i umożliwiając zapłon. Konstrukcja ta, ze względu na stosunkową prostotę, zyskała wielką popularność. Zamek skałkowy był tańszy i bardziej niezawodny od kołowego, i na prawie 350 lat stał się podstawą konstrukcji broni strzeleckiej.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:35:30
Odpowiedź #25

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Detonacja Uderzeniowa

Epoka zamka skałkowego zakończyła się za sprawą szkockiego duchownego. Wielebny Aleksander Forsyth opatentował w 1807 roku uderzeniową metodę odpalania ładunku w broni palnej.
Zamiast iskry, która zapalała proch w panewce, wykorzystał on gwałtowne uderzenie powodujące eksplozję detonatora wykonanego z odpowiedniego związku chemicznego. eksplozja ta doprowadziła do wybuchu ładunku prochowego wyrzucającego pocisk z lufy. Około roku 1816 system ten udoskonalono, wprowadzając detonatory zamykane w miękkich miedzianych łuskach. Broń zbudowana na tej zasadzie działała niezawodnie, jednak służyła krótko. W latach 30, XIX wieku wprowadzono naboje, w których połączono detonator, ładunek prochowy oraz sam pocisk. Zamiast kul zaczęto używać pocisków o wydłużonym kształcie. Wprowadzono ładowanie odtylcowe, znacznie ułatwiające obsługę karabinu.

Ładowanie Odtylcowe

W połowie XIX wieku trwały intensywne prace nad udoskonaleniem tego sposobu ładowania broni. Niektóre wczesne działa były ładowane właśnie od strony zamka, jednak system ten rozpowszechnił się dopiero wtedy, gdy wprowadzono lufy i pociski gwintowane. Dzięki gwintowi wystrzeliwany pocisk obracał się wokół własnej osi, co poprawiało celność broni. Jednak pocisk musiał być ciasno dopasowany do gwintu, a to wykluczało przeciskanie go przez lufę w trakcie ładowania broni.
Wczesne konstrukcje odtylcowe miały liczne wady. Z zamka wydobywały się gazy prochowe (a nawet płomień), a cały mechanizm nieustannie przegrzewany, szybko ulegał korozji. wady te wyeliminowało w znacznej części wprowadzenie naboju. Łuska w czasie eksplozji była przyciskana do ścian zamka, tworząc dobre uszczelnienie.
Naboje były łatwe do załadowania, lecz zamek musiał posiadać mechanizm do odpalania ładunku oraz wyrzucania pustej łuski po wystrzale. Popularne rozwiązanie polegało na tym, że nabój, umieszczony za komorą zamka, wprowadzano do niej za pomocą rygla, który zamykał komorę od tyłu. Jednocześnie naciągano sprężynę młotka, przygotowującego broń do strzału. Naciśnięcie języka spustowego powodowało zwolnienie młotka, który popychał iglicę. Ta, uderzając w detonator, powodowała wystrzał. Pociągając rygiel do tyłu, powodowano wyrzucenie pustej łuski z komory, i cały proces ładowania można było powtórzyć.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:37:43
Odpowiedź #26

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Szybkostrzelność

Efektywność broni palnej wzrasta, gdy można z niej oddawać wiele strzałów w krótkim odstępie czasu. Cechę tę posiadają rewolwery i broń powtarzalna. rozwiązania przypominające rewolwery istniały już w XVI wieku, lecz dziś ten rodzaj broni każdemu kojarzy się z nazwiskiem amerykańskiego inżyniera Samuela Colta. W latach trzydziestych i czterdziestych XIX wieku stworzył on klasyczny rewolwer, na którym bazowały wszystkie późniejsze konstrukcje aż po dzień dzisiejszy.

Rewolwery i broń powtarzalna

W konstrukcji Colta w obracającym się magazynku - bębenku mieściło się sześć nabojów. Po strzale magazynek obracał się tak, ze kolrjny nabój ustawiany był pomiędzy lufą a mechanizmem iglicowym. Nowatorstwo tej konstrukcji polega na tym, że bębenek obracał się automatycznie po oddaniu strzału. We wcześniejszych rozwiązaniach należało go obrócić ręcznego, który jednocześnie wprowadzono komory nabojowej następny nabój.
Ładunek prochowy w broni półautomatycznej, zwanej tez samopowtarzalną, ma do spełnienia dwie role. Najważniejszą jest oczywiście wystrzelenie pocisku, lecz uwolniona przy wystrzale energia zostaje także wykorzystana do wyrzucenia pustej łuski, naciągnięcia sprężyny iglicy oraz wprowadzenia następnego naboju do komory nabojowej.
Wykorzystuje się albo energię odrzutu broni, albo energię gazów prochowych.
Po wyrzuceniu pustej łuski sprężyna umieszczona w magazynku wypycha z niego kolejny nabój. Rygiel, również napędzany sprężyną, przesuwa się do przodu, wprowadzając nową porcję amunicji do komory nabojowej. Jednocześnie naciągana jest sprężyna mechanizmu iglicowego. Broń jest bardzo szybko gotowa do oddania następnego strzału, a jedyne,co ma zrobić strzelec, to naciśnięcie języka spustowego.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:38:40
Odpowiedź #27

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Hakownica

Jedna z najstarszych typów ręcznej broni palnej. Powstała przed rokiem 1400 jako udoskonalenie prymitywnej rusznicy. Często zaliczana jest do najlżejszego typu dawnej artylerii.
Hakownica zbudowana była z lufy przymocowanej do, zazwyczaj, drewnianego łoża zakończonego kolbą. W tylnej części lufy, z boku znajdował się otwór zapałowy. Przytwierdzona obok miseczkowata panewka służyła do odpalania. Pierwotnie materiał miotający (proch) zapalano za pomocą rozpalonego pręta, kawałka rozżarzonego węgla, hubki, później lontu, a od początku XVI wieku przy pomocy zamka kołowego. Charakterystyczną cechą hakownicy jest hak znajdujący się w okolicy wylotu lufy i skierowany pod kątem prostym w dół. Służył on do amortyzowania odrzutu, gdyż broń przy strzelaniu opierano o mur lub płot. Stosowano również podpórki - forkiety. Strzelano kulami żelaznymi, a później ołowianymi o kalibrze około 20 mm. Masa hakownicy wynosiła około kilkunastu kilogramów, a jej długość 150 - 180 cm. W XVII wieku klasyczna wersja hakownicy wyszła z użycia. Istniała też wersja zmniejszona, zwana półhakiem.

Hakownica używana była głównie do obrony miast i zamków. Przy strzelaniu z murów obronnych obsługiwana była przez jednego człowieka, jednak w polu do obsługi trzeba było dwóch ludzi.Jeden z nich nosił i trzymał w czasie strzelania podpórkę. Mógł to być składany trójnóg zwany "kozą" lub dwuzębne widełki na drągu, o które strzelbę opierano. W walkach polowych hakownice wraz z kozłami do ich podpierania transportowane były na wozach. Istniały także cięższe hakownice o kalibrze 20-30 mm, które w XVI wieku zwano hakownicami podwójnymi.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:39:34
Odpowiedź #28

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Muszkiet

Gładkolufowa broń palna długa, ładowana od wylotu lufy czyli odprzodowo, kalibru od 13 do 25 milimetrów. Muszkiet pojawił się na polach bitew w początkach XVI wieku w armiach włoskich i hiszpańskich (pierwsze wzmianka pochodzi z roku 1512 z Rawenny), następnie rozpowszechnił się w całej Europie. Początkowo był cięższą wersją arkebuzu, zaś uzbrojeni weń żołnierze byli wsparciem dla arkebuzerów oraz pikinierów. Termin "muszkiet" odnosił się do wielu broni, począwszy od długich i ciężkich rusznic z zamkiem lontowym bądź kołowym, których lufę opierano na forkiecie, po lekkie wersje z zamkami skałkowymi i bagnetem, strzelające pociskami typu Minié
Maksymalna donośność muszkietów gładkolufowych wynosiła około 300 m, jednak skuteczny zasięg prowadzenia celnego ognia to zaledwie 50-60 metrów. XIX-to wieczne muszkiety gwintowane były w stanie prowadzić celny ostrzał na odległość 450 metrów. Szybkostrzelność zmieniała się wraz z postępem technologicznym od 1 strzału na 12 minut do 3 strzałów na 1 minutę na początku XIX wieku. Żołnierze, których główną bronią był muszkiet, nosili nazwę muszkieterów.

Początkowo pociski do muszkietów miały postać okrągłych ołowianych kul, zaś proch znajdował się w osobnej prochownicy. Później pojawiły się tzw. patrony, zawierające zarówno kulę jak i proch – przed załadowaniem przegryzano je, a następnie podsypywano niewielką ilość prochu na panewkę, zaś resztę do lufy. Niewielka szybkostrzelność i zasada oddawania ognia salwami spowodowała, że oddziały piechoty ustawiane były w szyki złożone z kilku szeregów i stosowały taktykę walki zwaną kontrmarszem. Wyglądało to w ten sposób, że po oddaniu ognia pierwszy szereg przemieszczał się na koniec szyku dla nabicia broni, dając jednocześnie miejsce do oddania strzału drugiemu szeregowi. Rosła dzięki temu intensywność prowadzonego ognia. Dla ochrony muszkieterów w sytuacji bezpośredniego starcia z kawalerią służyli pikinierzy, później dzięki pojawieniu się bagnetu muszkieterzy sami byli zdolni bronić się przed atakami jazdy. Muszkiety były stosowane w armiach europejskich do końca drugiej dekady XIX wieku (zaś w USA używano ich jeszcze podczas wojny secesyjnej). Zostały wyparte z uzbrojenia przez muszkiety gwintowane i wreszcie karabiny na amunicję zespoloną.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane
28 Maj, 2022, godz.23:40:17
Odpowiedź #29

Friedrich von Baden

  • Jego Wielkoksiążęca Mość
  • Wiadomości: 1507
    • Zobacz profil
Odp: Muzeum Wojska
Bandolet

Rodzaj krótkiej strzelby, broń typowa dla jazdy pancernej (jakkolwiek używana była także przez niektóre znaki lekkie oraz jazdę zaciągu cudzoziemskiego). Zastosowanie w nim typów zamków, a zatem i sposób nabijania przedstawia się podobnie jak w przypadku pistoletu, różnicę stanowi zasięg skuteczny broni (większy od pistoletu - kilkadziesiąt metrów) oraz jej budowa (gł. wyodrębniona wyraźnie kolba).
Długość całkowita bandoletu oscyluje okkoło 100 centymetrów, przy dł. lufy ok. 65-70 centymetrów.
Broń ta, zawieszona na szerokim pasie (tzw. bandolierze) idącym przez lewe ramię przewożona była w pozycji wisząc luźno lufą w dół, w okolicach prawego biodra właściciela, nieco z tyłu. Charakterystycznym elementem bandoletu jest żelazna antaba (wykonana w formie wąskiego, podłużnego kabłąka), umocowana po lewej stronie osady, po przeciwnej stronie zamka. Antaba służy jako miejsce zaczepienia bandoliera.

Friedrich I. Großherzog von Baden,
Herzog von Zähringen, Herzog in Schwaben, Fürst zu Fürstenberg, Fürst zu Leiningen, Fürst zu Bonndorf,
Markgraf von Baden-Durlach und Hochberg, Pfalzgraf bei Rhein, Landgraf im Breisgau, zu Sausenberg und in der Ortenau usw.
Zapisane

« poprzedni następny »
Strony: 1 [2] 3 4 ... 6
 
18 Maj, 2024, godz.16:09:59 Top
Polityka cookies
Darmowe Fora | Darmowe Forum
faon anges tarot wojownicy-nocy serwerszybcyiwsciekli